اختصاصی طرفداری- " این بازی، دیداری خاص برای من خواهد بود." کارلو آنچلوتی این جمله را در مورد قرعه بایرن مونیخ در یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان بر زبان آورده است. ماه آوریل، وقتی کارلتو به برنابئو بازگردد حسی دوگانه خواهد داشت. روزی با رئال مادرید، بایرن مونیخ را سلاخی کرد و حالا با بایرن مونیخ برای سلاخی کردن رئال مادرید پای به مادرید می گذارد. روزی رئال مادرید و هوادارانش را به آرزویی که کم کم با گذر زمان تبدیل به طلسم شده بود، رساند. بله، به دسیما. روزی که هدایت رئال مادرید را قبول کرد، حس خاصی در مورد رئال او وجود نداشت، اما وقتی نیمه نهایی لیگ قهرمانان سال 2014 در همان دقایق ابتدایی با 2 گل راموس،مونیخی ها را در سکوت غرق کرد، دسیما به تیمش چشمک زد. روی نیمکت رئال مادرید هم کسی حضور دارد که در آن لحظات رویایی نقش دستیار کارلتو را برعهده داشت.

به میانه زمین برویم. ژابی آلونسو اعلام کرده که در پایان فصل بازنشسته می شود. بایرن مونیخ در این مرحله حذف شود یا نه، آلونسو برنده این دیدار خواهد بود. اگر تیمش حذف شود در برنابئو از لیگ قهرمانان خداحافظی می کند و اگر هم به نیمه نهایی برسند، سناریو ماجراجویی اش در لیگ قهرمانان کلمه پایان را حداقل برای دو بازی دیگر نخواهد دید. روبروی آلونسو، تونی کروس خواهد بود. مردی که روزی در میانه آلیانتس آرنا امپراطوری به راه انداخته بود. با بغل پای های ساده اش، استحکام را به بایرن مونیخ هدیه داده بود. قطعا بازگشت به مونیخ، به باواریا برای کروس هم خاص خواهد بود. این نکته زمانی جالب تر می شود که بدانیم، در بازی قبلی دو تیم در لیگ قهرمانان در سال 2014، علاوه بر برعکس بودن جای آنچلوتی روی نیمکت ها، جای کروس و آلونسو هم برعکس بود. این یعنی معنی فوتبال، روزی دوست هستی و روزی دشمن. حال شاید دشمنی که عاشق دوستش است.

بازی برگشت دو تیم در سال 2014 در مرحله نیمه نهایی قطعا یکی از غم انگیز ترین شب های آلمانی ها بوده است. شاید حتی غم انگیز تر از شنیدن خبر خودکشی آدولف هیتلر در اواخر جنگ جهانی دوم. بازی رفت دو تیم با 1 گل به سود رئال مادرید به پایان رسیده بود. بازی برگشت در آلیانتس آرنا برگزار شد. دو گل در ظرف 4 دقیقه از راموس حس سقوط آلمان نازی را به یاد هواداران بایرن مونیخ آورد. رونالدو نیز دو گل برای تیمش زد و رکورد 16 گل زده در یک فصل لیگ قهرمانان را ثبت کرد. رئالِ آنچلوتی در فینال هم با گل راموس در دقایق معروف به راموس تایم، گل مساوی را به اتلتیکو مادرید زد. وقتی سوت پایان 120 دقیقه به صدا درآمد، آنچلوتی فرصت بوسه زدن بر دهمین جام قهرمانی رئال مادرید در اروپا را پیدا کرد.

به سال 2012 و مرحله نیمه نهایی می رویم. بازهم بایرن، بازهم رئال. دیدار رفت در مونیخ 2 بر 1 به سود میزبان به پایان رسیده بود. بازی در برنابئو برگزار می شد. بازی با پیروزی 2 بر 1 رئال مادرید به پایان رسید. کار به وقت اضافی کشیده شد و سپس به ضربات پنالتی. معمولا آلمانی ها وقتی ضربات پنالتی آغاز می شود، خود را برنده می دانند. هیچکس بهتر از یک آلمانی نمی تواند پنالتی بزند. در شبی که نویر پنالتی رونالدوی در اوج را گرفت، ضربه مطمئن باستین شواین اشتایگر، بایرن مونیخ را به فینال مونیخ فرستاد. تقریبا 21 روز بعد فینال در آلیانتس آرنا برگزار شد. بازی با گل دقایق پایانی دروگبا با تساوی 1 بر 1 به پایان رسید. کار بازهم به ضربات پنالتی کشیده شد. در شبی که مانوئل نویر پنالتی سوم تیمش را زد، فرشته نجات مونیخی ها در بازی قبلی، عذاب را به مونیخی ها هدیه داد. شواینی پنالتی پنجم بایرن را خراب کرد. دروگبا پشت آخرین ضربه پنالتی بازی ایستاد و یک بغل پا و سپس یک خوشحالی به سبک خودش.

در نهایت اگر به دنبال نوستالوژیک ترین بازی تاریخ لیگ قهرمانان هستید، این دو بازی را از دست ندهید. این همان چیزی است که فوتبال صدایش می زنیم.